TEMPLARII

TEMPLARII

Haeretici in Solymorum civitate A. C. 1030. post interitum Philippi Augusti, quia frequenter in templis versabantur, sic dicti. Simulacrum habebant factum summô artificiô, cui hominis cutem superinduxerant, et binos praefulgentes carbunculos sub ipsâ fronte collocaverant, qui micabant oculorum vice. Huic autem simulacro sacra faciebant mortuorum corpora in cineres redacta, ceterisque potum dabant, qui hac potione sitmiores et constantiores se futuros putabant. Eos vero qui ex Templarii virginisque coniugio nati fuissent, subiectô igne torrebant, simulqueve ex humore deliquati suum perungebant simulacrum, quo maiorem probarent religionem, Lloydius. Alii sic habent. Ordo fuit militaris, qui initium sumpsit A. C. 1118. Hierosolymae, tale. Hugo de Paganis, Godofridus de S. Audomaro, cum septem aliis, Deo se consecrârunt, votô Religionis coram Patriarcha conceptô. His prope Salomonis templum aedes concessit Balduinus II. unde Tempalrii dicti. Scopus erat, peregtinantes, contra Infidelium iniurias, tueri, viasqueve a Turcarum infidiis liberas praestare. Hi novem socii A. C. 1128. in Concilio Trecensi, Regulam petierunt, cuius cura S. Bernardo commissa est. Iussi candidâ veste incedere, et addita est A. C. 1146. ab Eugenio III. crux rubicunda. Ab eo tempore famâ et opibus tantopere hic Ordo crevit, ut 9000. aedium numerarentur. Matth. Paris. Histor. Angl. An. Chr. 1244. Hinc fastus, inobedientia erga Patriarcham, bellum contra Principes Christianos, clandestina cum Infidelibus consilia, ut qui Soldano Aegypti Fridericum II. Imperatorem prodere ausi sunt, etc. Certe Fulco Richardum I. Angliae Regem reprehendens, ob tria aulae eius vitia, Superbiam, Incontinentiam et Avaritiam; responsi locô tulit, se Superbiam Templatiis etc. elocâsse. Tandem gravissimorum criminum convicti, coram legatis Philippi Pulchri et Clementis V. Conciliô Viennensi condemnati, Iacobus Molaeus Burgundus, M. Magister ordinis vivus exustus Parisiis, A. C. 1313. et magna redituum pars Ordini S. Iohannis adiudicata est, Guil. Tyr. l. 12. c. 7. de bello sacro. Tom. Walsinghamus, in Eduard. Ii. Rob. Gaguinus, Hist. l. 7. Paradin. Hist. Sabaud. l. 2. c. 106. Miraeus, in Origin. Ord. Equest. l. 1. c. 4. et 5. du Puy, Hist. Condemn. Templar. Uti vero in Gallia, sic in Anglia pariter unô eôdem que die, h. e. 4. Idus Ian. A. C. 1307. ad instantiam Regis Philippi, comprehensi, dein varris poenis addicti, eorumque bona Hospitalariis concessa sunt, Knyghton A. C. 1307. Cuius rigoris veram causam, opum fuisse magnitudinem potius quam scelera, quae iis impingebantur, volunt, Antoninus, Part. Hist. Volum. III. tit. 21. c. 1. §. 3. Trithem. Chron. Hirsaug. p. 227. Hartm. Schedel, Chron. M. Norimb. Alii, laudati Cl. Zuingero Disp. Histor. Theol. de Festo Corp. Chr. Parte 2. p. 36. et seqq. cui adde Nic. Gurtlerum, Historiâ Templarior. ubi plura hanc in tem. Aedes eorum Parisiis Templum dictum est, atque etiam num le Temple appellatur, ubi thesaurum Regium olim asservatum diximus. Ordinis Magni Magistri, Τεμπλουμαίςορες dicuntur Cinnamo, l. 4. quorum seriem in Familiis Hierosolymitanis seu Ultramarinis, hanc exhibet Car. du Fresne.

Series M. Magistrorum Ordinis Templariorum.

Hugo de Paganis, Trecensis, Ordinis fuit institutor. Robertus cognomine Burgundio. Ebrardus de Barris. Hugo, sub A. C. 1151. Bernardus de Tremelay, Sebusianus. Bertrandus de Blanchefort, interfuit Christianorum cladi ad Harenc A. C. 1165. Quo tempore Gaufr. Fulcherius Domus Templi Hierosol. Praeceptor floruit. Andreas, S. Bernardi avunculus Philippus Neapolis in Syria dominus. Odo de S. Amando, interfuit praelio, queuô Balduinus IV. Saladinum ad Ramam fudit. Arnoldus de Torogio, obiit A. C. 1184. Theodoricus interfuit cladi Guidonis Regis A. C. 1187. Girardus de Ridesford, caesus est in praelio inter Guidonem Regem et Saladinum A. C. 1188 Gualterus. Robertus de Sabloil, A. C. 1155. Gilbertus Eral, A. C. 1196. Pontius Rigaldus, A. C. 1198. Philippus du Plessiez. Theodatus de Bersiaco. Gulielmus de Montedon A. C. 1216. Gulielmus de Carnoto, interfuit obsidioni Damiatae A. C. 1219. Thomas de Monteacuto, sub quo Honorius III. Templarios a Patriarchae Hierosolymitani et Episcoporum iurisdictione exemit. Armandus. Hermannus de Perigord, a Saracenis caesus interiit A. C. 1244. Gulielmus Sonnac, cum Ludovico IX. Gall. Rege Damiatae obsidioni interfuit A. C. 1249. Renaldus de Vihcier, A. C. 1247. Aimericus, A. C. 1260. Thomas Berart, A. C. 1273. cui morem impium Christum abnegandi in professione (qui ceteris Templariis in eorum condemnatione obiectus est) ascriptum, notat Puteanus, Hist. Templar. p. 20. Robertus. Guiffredus de Salvaing, Delphinas. Gulielmus de Bello ioco, periit in obsidione Acconensi, cum omnibus fere Templariis, decem solum Ordinis Militibus fugâ elapsis, A. C. 1291. a quibus Monachus Gaudini Magnus Magister electus in Cyrpum Insulam secessit. Iacobus de Nolay (non Molay, ut vulgo) Burgundus, Tortosam cum Almerico Tyri domino expugnavit; exinde aliquot annis contra Saracenos fortiter rem gessit: donec a Sultano Babylon. pulsus in Franciam venit, ubi cum aliis Templariis igni consumptus est Parisiis. Vide de his omnibus Auctores Car. du Fresne ubi supra et in Glossar. laudatos. Ceterum de Militia Templi, primam solitam esse in congressu et ultiman in recessu, scribit Oliverius Scholiasticus, ubi de Guil. Carnotensi supra memorato.